De uitnodiging
Misschien herken je dit… je bent naar satsang geweest of hebt een retraite bijgewoond of het gebeurde zomaar ineens spontaan. Je ervaarde een ruimte, een leegte, het Zelf en werd automatisch stil van binnen. Het voelde als bevrijding.
Maar wat gebeurde er daarna? Bleef je in die stilte verankerd? Maakte je als vanzelf weer opnieuw de weg naar binnen? Of liet je je meesleuren in de belevenissen van de dag, staken oude patronen en gewoontes de kop weer op en verzandde je – zonder dat je het door had –ineens weer in het eindeloze geratel van de mind?
Natuurlijk gebeuren zulke dingen en dat is ook niet erg… als je maar weet hoe je hier weer uit moet komen en je de aandacht weer terug naar het Zelf kan brengen. Want dat is waar het hele pad naar bevrijding over gaat. Dat jij je aandacht leert richten op dat wat werkelijk is, zodat de mind geen vat meer op je heeft, de ego-structuur uiteen begint te vallen, en dat wat je jij noemt verdwijnt in het Zelf en er alleen nog maar het Ene is.
Zolang er nog identificatie is en volledige bevrijding nog niet heeft plaatsgevonden zul je als een soort van speelbal heen en weer geflipperd worden tussen helderheid en slapend zijn. Zo is het nu eenmaal en daar kun je bij besluit niet zelfs iets aan veranderen. Je zult moeten accepteren dat de verlichting die je zoekt, niet gevonden kan worden door inspanning, het doen van oefeningen, het leren mediteren of het lezen van honderden advaita-boeken. Ook het bezoeken van goeroe's en wijze mensen blijkt niet de directe toegangsticket tot bevrijding.
Maar waarom dan al die moeite doen en toch elke dag je sadhana's ter hand nemen en je leraar bezoeken? En waarom nodig ik je dan ook uit dat toch vooral wel te doen? Het antwoord is simpel... Zolang je je aandacht niet naar het werkelijke toebrengt zal Maya (de illusie) steeds sterker worden. Het is als de twee wolven, waarbij je aan één voeding geeft en aan de ander niets. Degene die je voedt die groeit en degene die het zonder voeding moet stellen zal sterven. Het is aan jou welke je wolf je voedt...