Ik hoor het vaak: 'Het schiet voor geen meter op', 'Ik ga niet vooruit'. Maar weet: je kan niet zien hoezeer je vooruit gaat.
Op het pad van bevrijding is er namelijk geen vooruitgang, maar vallen juist zaken weg. En dat wat weg is valt niet op. Tenminste niet meteen. Soms zul je merken dat je in gesprek met een ander er achter komt dat iets in jou geen thema meer is... het niet meer speelt, geen issue meer is of dat je er nooit meer aan hebt gedacht. Dan pas weet je dat de weg naar binnen wel degelijk heeft doorgezet. Maar tot die tijd heb je daar geen weet van.
Toestanden van gelukzaligheid, liefde en stilte zijn zaken die komen en gaan, maar alles wat komt en gaat is niet het ware Zelf.
Maak dan ook niet de vergissing te denken dat als een dergelijke toestand weer verdwijnt je weer terug bij af bent. Het is de grootste frustratie waar leerlingen mee kampen, dat ze het gevoel hebben dat het niet opschiet. Ze denken dat een ander allerlei vorderingen maakt, terwijl ze zelf geen meter vooruit lijken te komen. Soms loopt die frustratie zo hoog op dat ze besluiten het 'hoogste' pad aan de kant te leggen en zich opnieuw te storten in onwetendheid en vergetelheid. Echter het enige dat ik zie is dat ze op dat moment naar het verkeerde kijken.
Je kunt zelf niet zien hoe leeg de geest aan het worden is.
Want dat wat kijkt, kijkt door het filter van de mind die gekleurd is door goed en fout, door vergelijken, en door het zelfbeeld dat je met je meedraagt. En dat ziet dus alleen maar alles wat nog aanwezig is in die geest en hoe leger die wordt hoe meer het nog aanwezige juist opvalt. En als je dat dan afzet tegen het idee wat je hebt over hoe je zou moeten zijn, kan het niet anders dan dat je met een grote hamer op je eigen hoofd slaat en je hopeloos wordt van hoe het met je gaat. Dus lever die hamer in en leer anders te kijken. Het moment dat je niet meer naar de verschijnselen in de geest kijkt, maar de aandacht richt op de stille ruimte daaromheen zul je de diepe vrede ontwaren die zich al in je aan het ontvouwen is. Want de verbinding met het ware Zelf kan steeds krachtiger ervaren worden als je stopt met te kijken naar de buitenkant.
De kunst is te leren genieten van het gaan van het pad zelf en de ideeën over hoe dit pad zou moeten gaan los te laten. Het is een leren vertrouwen op dat wat je wordt aangereikt en een overgave in jezelf wakker maken aan hetgeen het leven je op dit moment geeft. De omstandigheden die zich tonen zeggen niets over de innerlijke weg. Vooruitgang bestaat alleen in de illusie (in de wereld van vorm), terwijl er op het pad van bevrijding enkel en alleen een wegvallen van de identificatie bestaat. En een ego dat weg is kan zichzelf niet zien. En ja - dat daarbij gelukzalige gevoelens tevoorschijn kunnen komen is ook zo, maar dat is niet waaraan je je identiteit moet ontlenen, want elk gevoel dat komt zal ook weer verdwijnen. Dat wat jij werkelijk bent verdwijnt nooit en zodra je dat grote Zelf ziet kun je daar je thuis van maken. Dat is bevrijding!
- Emilia